بچه ها که در این مراسم ، مصداقی از پاک زیستی و صفای قلب هستند ،جمجمه حیوانی را که دیر زمانیست در بیابان افتاده است  را بر چوبی سوار کرده و دوش کشیده ، به صورت گروهی به درب منازل مردم می روند و از آنان می خواهند که برای آمدن باران دعا کنند .

در طی مسیر ، بچه ها با صداهایی یکدست و همراه با تضرع ، این شعر را همخوانی می کنند :

« اَ تَلو / مَتَلو  / گندم دِ زیرِ خاکَ / از تشنگی هلاکَ »

«الله بدِ تو بارو / برما گنُه کارو»

و با این زبان به صاحبخانه می گویند که به جمعیت حاضر و به یمن نزول باران چشم روشنی بدهد .

در این موقع صاحبخانه به داخل منزل می رود و با دست پر بیرون می آید . معمولا در قدیم از قبیل کشته زردآلو ، کشته شفتالو ، شکلات ، نقل ، کشته انجیر و … به بچه ها اهدا می شد .

کسی که مسئولیت اجرای مراسم اَ تَلو / مَتَلو  را دارد ، شالی را با خود همراه دارد و هدایای مردم را جمع آوری می کند .

بچه ها معمولا تمام روستا را با این روش می چرخند و پس از آن که مراسم به پایان رسید ، به منزل کسی که مسئولیت اجرا را داشته می روند و در آنجا ، هدایای مردم که بیشتر تنقلات است ، بین بچه هایی که مراسم را همراهی کرده اند ، با عدالت تقسیم می شود .

در قدیم ، به لحاظ اعتقادی که مردم و مخصوصا بچه ها به این مراسم داشتند و برگرفته از اعتقادات پاک آنان بود ، پس از اجرای اَ تَلو / مَتَلو  ، نعمت باران سرازیر می شد .

یادش بخیر …